Blog ten jest historią mojego względnie świadomego macierzyństwa. Tzn. jestem świadoma nie tylko faktu, że mam dzieci (to i tak dobrze), ale że pewne działania mogą przyczynić się do tego czy owego. A inne wręcz przeciwnie. Proszę nie bulwersować się, że tyle tu o dzieciach i obruszać się z powodu monotematyczności, konwencja ta jest absolutnie celowa i służy głównie mnie. Zapraszam!
Genderowe rozterki Felka
Napisz odpowiedź
Wiele można o moich dzieciach powiedzieć i wielu rzeczy napewno o nich powiedzieć nie można. Jedno jest pewne, bardzo trudno się z nimi nudzić i osiąść na intelektualnych laurach. Ponieważ teraz znowu nie pracuję, spędzamy bardzo dużo czasu razem. Dzieci muszą się wybiegać i wybawić z dziećmi, to moja zasada której podporządkowuję wszystko inne, całe swoje życie. I zbieram żniwa tego podejścia, raz z radością, raz z konfudacją (mówiąc delikatnie!).
Felek jest mistrzem doprowadzania rozmówcy w kozi róg, co niekiedy sprawia że mam ochotę wyrzucić go z pociągu czy też innego środka transportu którym podróżujemy, ale niestety prawie 40 kg żywej wagi skutecznie studzi moje zapędy. Co byście powiedzieli na tego typu temat do publicznego rozstrząsania w zatłoczonym wagonie w drodze na niewinny homeschoolingowy Lego Club?:
Ja (bezrefleksyjnie; widząc DZIECKO w wieku mniej więcej Guciutka ubrane w koronkowe szorciki koloru koralowego i sweterek z falbankami oraz wrzosowe adidaski):
- Marzy mi się jeszcze taka słodka malutka dziewczynka, jak ta we wózeczku.
Felek (który sam upodobał sobie styl bardzo nieokreślony, biorąc pod uwagę kulturowe stereotypy i właściwie ludzie którzy go nie znają zawsze mylą go z dziewczynką, ale jego to nie peszy, a wręcz, mam wrażenie, podjudza do dalszego prowokowania): – Skąd wiesz, że to dziewczynka?
Ja (z nudów udając, że daję się sprowokować… A może wcale nie udaję?) – Masz rację, nie da się jednoznacznie tego stwierdzić…. Ręki bym sobie nie dała uciąć…. Ani waszego życia bym za to nie postawiła…. Ale już sto funtów… Owszem.
Felek (buńczucznie): – Nie wiadomo, może to chłopiec! Nigdy nie wiadomo. Powinniśmy się zapytać.
Ja (tracąc grunt…. Jak zwykle z nim… z chęcią wycofania się): – Nie zamierzam się pytać… Bo trochę się wstydzę… Sama nie wiem dlaczego…. Może dlatego, że jestem wręcz pewna, że to dziewczynka…….
Felek: -Powinniśmy zapytać się tej pani- miał na myśli kobietę (OSOBĘ) przy wózku, delikatną długowłosą blondynkę, w dopasowanych ubraniach podkreślających kształty, o wysokim głosie- A zresztą nawet nie wiem, czy to pani…………
No i sami widzicie, że niełatwo z wyrywającym się bobasem, kręcącą się i tańcującą po przedziale Lilą (siedzieć w pociągu? Hańba!) jeszcze wziąć udział w genderowym dialogu z dziewięciolatkiem pozbawionym litości wobec interlokutora.
Ale i tak się cieszę, bo przecież on ma rację!
Z Felkiem wieczorem
Zdarza się, że Felek ma ochotę nadrobić nasze nadszarpnięte codziennym chaosem relacje i gdy młodsze dzieci już śpią, on siedzi ze mną i spędzamy czas np. na sprawdzaniu jak jest dupa po chińsku. Oczywiście wolałabym wtedy robić co innego, np. piec ciasto, czytać gazetę albo zapisywać się na jakiś ciekawy kurs, ale nie przyszłoby mi do głowy wyszarpywać zdobytych takich trudem resztek mamy jakkie udało mu się upolować dzięki cierpliwości i determinacji.
Rzeczywiście, w natłoku spraw, z jakimi mierzymy się każdego dnia nawet nie udaję, że pamiętam, że on jest wciąż chłopcem, dzieckiem które potrzebuje tulenia żeby żyć. Bobas dostaje co jego bez większych problemów, Lila sama sobie bierze, wskakując na mnie kiedy ma ochotę i nie złażąc nawet gdy wprost ją przepędzam, bo np. chcę w spokoju dać bobasowi opróżnić mleczarnię. Felek jest z tyłu. Niby jest, a jakby go nie było, oczywiście rozmawiamy i robimy różne rzeczy razem, ale tego bezpośredniego kontaktu jest jak na lekarstwo. Smutne to.
To niebywałe, bo gdy był malutki i zaszłam w ciążę z Lilą, największym moim dylematem było to, czy ja w ogóle będę umiała chociaż w połowie pokochać to nowe ludzkie stworzenie tak, jak pierworodnego synka. I faktycznie nie było łatwo……….. To cień na mojej macierzyńskiej historii. Rozdział, który wciąż boli i potrzebuje wyleczenia. Tak jak to, że krótko karmiłam Felka piersią i do dzisiaj tego nie rozumiem. Ostatnio czytałam o ,,breastfeeding grief” i to jest zupełnie to, co czasami dochodzi do głosu w moim wnętrzu. Chociażby właśnie dzisiaj, kiedy Felek leżał z głową na moich kolanach i przyjrzałam się jego niewymownie pięknej twarzy. Ogromne oczy miał zamknięte, przypomniałam sobie, jak to było dawno temu, gdy nikt nie potrafił przejść obok niego obojętnie, tak zwracał uwagę swoją urodą, zamyśloną, wiecznie zatroskaną o losy własne i świata buzią i oczami w których można się było zapaść. Zapomniałam, że on taki. Bo obecnie jest trochę niezdarnym, wchodzącym w nastolatkostwo młodzieńcem, niemal mojego wzrostu i ważącym prawie 40 kilo. Nadal ma serce, którego trochę się boję, bo nie wiem, czy ja takie mam, a niestety pewnie nie.
Chciałabym kiedyś poczuć jak to jest być matką, która nie ma żadnych, najmniejszych nawet wyrzutów sumienia.
Śpiewająca krawcowa strzelająca z łuku
Jak słyszę, że dzisiejsza młodzież niczym się nie interesuje, a dzieci widzą jedynie ekrany swoich tabletów, zastanawiam się, gdzie jest ta grupa kontrolna. Nie nadążam za moimi dziećmi, szczególnie za Lilą, w pogoni za przelicznymi zainteresowaniami. Zarywam noce szukając kursów szycia, strzelania z łuku, lepienia z gliny. Wieczorami zamiast oddychać spokojem, oglądam z nią programy o Puszczy Białowiejskiej i pokazy mody. Najlepiej na zmianę, wszystkiego naraz się nie da, ale dość często czytając jej książkę, robimy przerwę, bo trzeba KONIECZNIE TERAZ sprawdzić, jak coś jest po angielsku albo wyszukać przepis na obiad, który ona chce robić…
Oczywiście, chociaż tracę wątek dość często, uważam, że jest to piękne i fascynujące.
Obecnie z tego, co dzisiaj chciała robić wymienię kilka pozycji, takich, które udało mi się zapamiętać:
-pisanie piosenek (cały ranek nuciła swoje wymyślone utwory)
– przerabianie garderoby na MODNĄ (cały salon w jej ciuchach, mnóstwo fatałaszków poszło na cele charytatywne, bo są niemodne; musiałam pół godziny oglądać pokaz na youtubie i podzielać histerię zachwytu frędzlami i pastelami oraz przezroczystymi butami).
- oswajanie motyli (póki co w teorii)
– strzelanie z łuku (już jestem na etapie pisania maili do klubów, zobaczymy co z tego wyjdzie)
Poza tym byliśmy w muzeum, gdzie są m. in. wypchane zwierzęta więc zaliczyłam przymusową lekcję o wymarłych gatunkach (lekcję sama musiałam oczywiście poprowadzić sięgając do najgłębszych czeluści mózgu w celu zaczerpnięcia stosownej wiedzy godnej podzielenia się) typu dodo, rozmiarach świeżo wyklutych strusi, szkieletach noworodków, maskonurach oraz odbytnicy morsa.
Wszystko oczywiście z bobasem latającym na wszystkie strony, bo bobas nauczył się czynić żwawy użytek z nóg zamieniając edukację domową w jeszcze mniej domową i jeszcze mniej statyczną 
Felek ma litość. Owszem, zadaje rzeczowe pytania i właśnie wczoraj pochwalił się, że umie czytać chociaż nikt go specjalnie ostatnio nie uczył (JAK?!), wykazał też spokojne zainteresowanie życiem żurawii i bobrów ale wszystko to mieści się w granicach mojej introwertycznej wytrzymałości. Do Lili mam ochotę krzyknąć : GIMME A BREAK!, chociaż i mam i nie mam, bo kocham to, jak ona podchodzi do życia, chce czerpać z niego pełnymi garściami.
I gdy czasami, tylko czasami zastanawiam się nad swoimi mocami przerobowymi, czy my zapewnimy jej warunki do rozwoju w jej niesamowitym tempie, od razu dzwoni mi w głowie, że… trudno powiedzieć, ale jedno jest pewne. Nie ma na świecie takiej szkoły która by to potrafiła. Żadna placówka nie nadąży za takim dzieckiem. I wszelkie wątpliwości się rozwiewają
