Blog ten jest historią mojego względnie świadomego macierzyństwa. Tzn. jestem świadoma nie tylko faktu, że mam dzieci (to i tak dobrze), ale że pewne działania mogą przyczynić się do tego czy owego. A inne wręcz przeciwnie. Proszę nie bulwersować się, że tyle tu o dzieciach i obruszać się z powodu monotematyczności, konwencja ta jest absolutnie celowa i służy głównie mnie. Zapraszam!
Ukrywaczka
Napisz odpowiedź
Poranek to czas między obudzeniem się Gucia a jego pójściem na drzemkę, co czasami przecięga się do późnego popołudnia, chociaż z reguły oznacza okolice godziny 12. Jeśli jestem w takie dni z dziećmi a bez męża i do tego momentu nie wyjdziemy z domu, czeka nas katastrofa. To właśnie nastąpiło dzisiaj.
Czuję się w takie dni, że zbyt wiele daję i nie dostaję w zamian nic. Dzieci wydają się niewdzięczne, roszczeniowe, egoistyczne. Chciałabym żeby starszaki chciały pomóc, zainteresowały się moim samopoczuciem, a one w chwilach, gdy ja jestem gdzieś między dwunastą próbą zjedzenia śniadania a wytarciem kupy z podłogi przychodzą z miną pt. ,,Jestem bardzo nieszczęśliwy i to ty mi to zrobiłaś” i oznajmiają, że sie nudzą. Proponuję wycieczkę do lasu. ,,Wszystko mi jedno”- słyszę i widzę ciało któregoś z dzieci pokładające się w geście beznadziei na kanapie. ,,Jak ci wszystko jedno to nie jedziemy!”- kwituję. No zrób mi tę przyjemność i powiedz, że fajnie byłoby pojechać do lasu, popatrzeć na drzewa, polatać, będzie super, z mamą! Ale nigdy ta przyjemność mnie nie spotyka.
Potem jest seria pretensji o to, że Gucio przewraca im klocki. Lalki, lego i inne bardzo ważne zabawki a oczywiście wina leży po mojej stronie, bo w końcu kto go urodził? Tego nie mówią, ale gdy słyszę po raz setny ,,Mamo, weź go!!” wykrzyczane z potężną niechęcią, mam wrażenie, że prowadzi tam bardzo krótka droga.
Matka jako źródło wszelkiego zła. Co z tego, że po nocy gotowała zupę, jak nie ma bułek. Co z tego, że nie muszą chodzić do szkoły, skoro kazała im schować własne majtki do szuflady. Nie oczekuję jakiejś wielkiej wdzięczności… Ale odrobiny empatii. A tej jak na lekarstwo, gdziekolwiek się nie odwrócę…
Raczej pełnię rolę wysłuchiwaczki cudzch problemów i ukrywaczki swoich.
Bo przecież ja nie mam problemów. Chciałam trzecie dziecko, zaszłam w ciążę i mam. Poród miałam wymarzony. Ciągle gdzieś jeździmy. Tworzymy z mężem partnerski związek i umiemy się tym cieszyć. Wszyscy zdrowi. Robię to, co kocham i jeszcze mi czasami za to płacą.
Nie słyszałam jeszcze żeby ktoś się zapytał, czy za to wszystko płacę jakąś cenę… A owszem, płacę. Wciąż uważam, że mi się to opłaca, ale wierzcie mi, nie ma NIC za darmo. A napewno nic z listy powyżej.
Genderowe rozterki Felka
Wiele można o moich dzieciach powiedzieć i wielu rzeczy napewno o nich powiedzieć nie można. Jedno jest pewne, bardzo trudno się z nimi nudzić i osiąść na intelektualnych laurach. Ponieważ teraz znowu nie pracuję, spędzamy bardzo dużo czasu razem. Dzieci muszą się wybiegać i wybawić z dziećmi, to moja zasada której podporządkowuję wszystko inne, całe swoje życie. I zbieram żniwa tego podejścia, raz z radością, raz z konfudacją (mówiąc delikatnie!).
Felek jest mistrzem doprowadzania rozmówcy w kozi róg, co niekiedy sprawia że mam ochotę wyrzucić go z pociągu czy też innego środka transportu którym podróżujemy, ale niestety prawie 40 kg żywej wagi skutecznie studzi moje zapędy. Co byście powiedzieli na tego typu temat do publicznego rozstrząsania w zatłoczonym wagonie w drodze na niewinny homeschoolingowy Lego Club?:
Ja (bezrefleksyjnie; widząc DZIECKO w wieku mniej więcej Guciutka ubrane w koronkowe szorciki koloru koralowego i sweterek z falbankami oraz wrzosowe adidaski):
- Marzy mi się jeszcze taka słodka malutka dziewczynka, jak ta we wózeczku.
Felek (który sam upodobał sobie styl bardzo nieokreślony, biorąc pod uwagę kulturowe stereotypy i właściwie ludzie którzy go nie znają zawsze mylą go z dziewczynką, ale jego to nie peszy, a wręcz, mam wrażenie, podjudza do dalszego prowokowania): – Skąd wiesz, że to dziewczynka?
Ja (z nudów udając, że daję się sprowokować… A może wcale nie udaję?) – Masz rację, nie da się jednoznacznie tego stwierdzić…. Ręki bym sobie nie dała uciąć…. Ani waszego życia bym za to nie postawiła…. Ale już sto funtów… Owszem.
Felek (buńczucznie): – Nie wiadomo, może to chłopiec! Nigdy nie wiadomo. Powinniśmy się zapytać.
Ja (tracąc grunt…. Jak zwykle z nim… z chęcią wycofania się): – Nie zamierzam się pytać… Bo trochę się wstydzę… Sama nie wiem dlaczego…. Może dlatego, że jestem wręcz pewna, że to dziewczynka…….
Felek: -Powinniśmy zapytać się tej pani- miał na myśli kobietę (OSOBĘ) przy wózku, delikatną długowłosą blondynkę, w dopasowanych ubraniach podkreślających kształty, o wysokim głosie- A zresztą nawet nie wiem, czy to pani…………
No i sami widzicie, że niełatwo z wyrywającym się bobasem, kręcącą się i tańcującą po przedziale Lilą (siedzieć w pociągu? Hańba!) jeszcze wziąć udział w genderowym dialogu z dziewięciolatkiem pozbawionym litości wobec interlokutora.
Ale i tak się cieszę, bo przecież on ma rację!
Z Felkiem wieczorem
Zdarza się, że Felek ma ochotę nadrobić nasze nadszarpnięte codziennym chaosem relacje i gdy młodsze dzieci już śpią, on siedzi ze mną i spędzamy czas np. na sprawdzaniu jak jest dupa po chińsku. Oczywiście wolałabym wtedy robić co innego, np. piec ciasto, czytać gazetę albo zapisywać się na jakiś ciekawy kurs, ale nie przyszłoby mi do głowy wyszarpywać zdobytych takich trudem resztek mamy jakkie udało mu się upolować dzięki cierpliwości i determinacji.
Rzeczywiście, w natłoku spraw, z jakimi mierzymy się każdego dnia nawet nie udaję, że pamiętam, że on jest wciąż chłopcem, dzieckiem które potrzebuje tulenia żeby żyć. Bobas dostaje co jego bez większych problemów, Lila sama sobie bierze, wskakując na mnie kiedy ma ochotę i nie złażąc nawet gdy wprost ją przepędzam, bo np. chcę w spokoju dać bobasowi opróżnić mleczarnię. Felek jest z tyłu. Niby jest, a jakby go nie było, oczywiście rozmawiamy i robimy różne rzeczy razem, ale tego bezpośredniego kontaktu jest jak na lekarstwo. Smutne to.
To niebywałe, bo gdy był malutki i zaszłam w ciążę z Lilą, największym moim dylematem było to, czy ja w ogóle będę umiała chociaż w połowie pokochać to nowe ludzkie stworzenie tak, jak pierworodnego synka. I faktycznie nie było łatwo……….. To cień na mojej macierzyńskiej historii. Rozdział, który wciąż boli i potrzebuje wyleczenia. Tak jak to, że krótko karmiłam Felka piersią i do dzisiaj tego nie rozumiem. Ostatnio czytałam o ,,breastfeeding grief” i to jest zupełnie to, co czasami dochodzi do głosu w moim wnętrzu. Chociażby właśnie dzisiaj, kiedy Felek leżał z głową na moich kolanach i przyjrzałam się jego niewymownie pięknej twarzy. Ogromne oczy miał zamknięte, przypomniałam sobie, jak to było dawno temu, gdy nikt nie potrafił przejść obok niego obojętnie, tak zwracał uwagę swoją urodą, zamyśloną, wiecznie zatroskaną o losy własne i świata buzią i oczami w których można się było zapaść. Zapomniałam, że on taki. Bo obecnie jest trochę niezdarnym, wchodzącym w nastolatkostwo młodzieńcem, niemal mojego wzrostu i ważącym prawie 40 kilo. Nadal ma serce, którego trochę się boję, bo nie wiem, czy ja takie mam, a niestety pewnie nie.
Chciałabym kiedyś poczuć jak to jest być matką, która nie ma żadnych, najmniejszych nawet wyrzutów sumienia.
