Blog ten jest historią mojego względnie świadomego macierzyństwa. Tzn. jestem świadoma nie tylko faktu, że mam dzieci (to i tak dobrze), ale że pewne działania mogą przyczynić się do tego czy owego. A inne wręcz przeciwnie. Proszę nie bulwersować się, że tyle tu o dzieciach i obruszać się z powodu monotematyczności, konwencja ta jest absolutnie celowa i służy głównie mnie. Zapraszam!
Nowy etap
1 odpowiedź
Moje bobo było dzisiaj bez mamy kilka godzin. Poczułam, że już czas zaufać jemu, zaufać Marcinkowi i puścić to, czego nie ma sensu kurczowo trzymać. Czekałam aż to poczuję i poczułam. Piękne. Jest mi z tym cudownie.
Już jakiś czas temu pożyczyłam butelkę do karmienia niemowląt, bo jakoś Guciutek nie zaakceptował żadnego oferowanego kubeczka a nie widzę sensu hodowania obsesji. Najpierw Marcinek opiekował się nim rano, żebym mogła jeszcze dojść do siebie (od wczoraj nie czułam sie najlepiej). W tym czasie, zupełnie spontanicznie Guciutek został poczęstowany butlą z mlekiem roślinnym i wypił połowę 
Nawet nie wiedziałam o tej rewolucji. Gdy udało mi się wstać, moja radość była ogromna, bo poza tym bobas spałaszował całkiem pokaźne śniadanie! Zresztą on na brak apetytu nie narzeka Zero płaczu.
Wstałam i od razu położyłam go na drzemkę, zjadł trochę cycusia i bez protestu zasnął.
Potem, po kilku godzinach, poczułam potrzebę udania się na zakupy. Pierwszy raz w życiu pojechałam na zakupy bez Guciutka. Lekko mi było i dobrze, bo czułam w środku że wszystko jest dobrze. Po 2 godzinach wróciłam i znowu wszystko było wspaniale. Maluszek pożarł ogromny obiad, popijał coś tam z butelki, zadowolony i jasny, żyjący w rodzinie, stabilny. Położyłam go na drzemkę i od razu zasnął
Za kilka dni Guciutek będzie miał 8 miesięcy. Właśnie teraz poczułam, że moja bliskość z nim jest ugruntowana i nic jej nie zagraża. Będę karmić go piersią do samoodstawienia i to nie podlega dyskusji. Jeśli zatrudnię opiekunkę, będzie to osoba, przy której on będzie czuł się bezpiecznie. Z tatą jest sobą. Widzę to, gdy wracam. I to jest coś, co chcę widzieć jako kochająca mama która dodatkowo pragnie realizować się zawodowo.
Na playgrupie
Wiele razy wspomniałam, że jeździmy na playgrupy homeschoolingowe i zdałam sobie sprawę, że dla niektórych brzmieć to może nieco enigmatycznie. Napiszę zatem w skrócie, jak wygląda nasza ulubiona, obecnie spotykająca się w piątki w godzinach 10.30- 15.00 w południowo- wschodnim Londynie… Po raz pierwszy trochę przypadkiem trafiłam tam prawie 2 lata temu i od tamtej pory sporo zmieniło się na lepsze, chociaż już wtedy było fajnie. Obecnie jednak jakość czasu tam jest na prawdę uskrzydlająco wysoka!
No więc.
Grupa, o nazwie Play Project, to dzieło pewnej samotnej mamy dwóch córeczek. Jej kreatywność, determinacja i dar zjednywania sobie ludzi doprowadził do powstania miejsca do którego napływają co tydzień tłumy homeschoolersów z całego Londynu, a nawet okolic. Kilkadziesiąt rodzin przebywa na ogromnym, specjalnie wynajętym drewnianym placu zabaw (tzw. Adventure Playground) wyposażonym w kuchnię, tolatety i hol do grania w ping ponga, czytania czy po prostu schowania się w czasie deszczu. Jest gdzie nakarmić dziecko, zmienić pieluchę, zrobić sobie kawę czy podgrzać przyniesiony obiad (można też gotować, ale trochę szkoda na to czasu gdy wzywa chęć rozmowy z tymi wszystkimi niesamowitymi ludźmi a kuchnia jest mała!).
Wielu rodziców nieodpłatnie albo za grosze oferuje zajęcia, porozsiewane po różnych zakątkach obiektu. Marcinek nieraz pełnił funkcję strażnika ogniska, na którym nawet maleńkie dzieci mogły samodzielnie ugrilować sobie to i owo (z reguły pianki marshmallows ). Pod specjalnie rozłożonym namiotem odbywa się kurs szycia (Lila zachwycona), na boisku facet daje czadu przy muzyce porywając dzieciaki do fantastycznych zajęć ruchowych (chusta animacyjna, szalone tańce, hulahopy, wariactwo i piski, nie jakieś tam skakanie przez kozła w kolejce na ocenę). Czasami jest joga, czasami malowanie. Co komu akurat uda się zorganizować. Jedna z mam, też doula, zaprosiła nas na ,,zajęcia feministyczne” dla dziewczynek- Lila i jej koleżanki będą uczyć się o sławnych kobietach w historii świata.
Jednakże dzieci uczestniczące w zajęciach to niewielki procent. Większość po prostu buszuje przez te wszystkie godziny, przybiegając ,,do ludzi” tylko jak są głodne. Ja moich zupełnie nie widzę przez cały czas, sporadycznie Lila przyjdzie odwiedzić Gucia. I to jest w tym najpiękniejsze. Że nikt tych cudownych istot nie pilotuje. Nawet maluszki radzą sobie wspaniale na drabinkach, zjeżdżalniach i pajęczych sieciach, chociaż dopiero co nauczyły się chodzić. Nikt za nimi nie biega z obłędem w oczach, wymieniając wszystkie możliwe katastrofy jakie mogą się zdarzyć (bo spadniesz! bo zachorujesz! bo się pomoczysz!). Moja ulubienica, dwuletnia dziewczynka, bez względu na porę roku już w bramie obiektu ściąga buty i skarpety i rusza ekspolorować, głównie samotnie, brudząc się przy tym niemiłosiernie. Nigdy nie widziałam jej żeby płakala. Jej mama siedzi sobie spokojnie i pije herbatę, gadając z innymi (czasami widuję tatę, jak idzie z małą do toalety), po 4 godzinach po prostu następuje scalenie się rodziny (jest w niej jeszcze chłopiec) i wszyscy razem wracają do domu bez awantur, wyciągania na siłę, próśb i gróźb.
Zresztą naprawdę rzadko zdarza się żeby ktoś tam płakał i to jest akurat część wspólna wszystkich homeschoolingowych grup, jakie miałam przyjemność obserwować.
W tej piątkowej najbardziej lubię chwile, gdy siedzimy sobie w kółku w składzie np. pięciu matek i gadamy o tym i tamtym. Każda ma przy piersi ssaka, ssaki są w różnym wieku, od urodzenia do sześciu lat. Ssaki ssą a my gadamy nie zwracając uwagi że któremuś sutek z buzi wypadł albo zmienia je co minutę z prawego na lewy. PART OF LIFE! Komentować to byłoby jak marnować potencjał rozmowy na zauważenie faktu, że każda z nas ma po pięć palców u dłoni…
Lubię też to, że w przypadku wielu dzieci za Chiny nie jestem w stanie stwierdzić, czy to chłopiec czy dziewczynka bo dla wszystkich obowiązuje jedna stylówa: kolorowe ciuchy (różowe buty czy dres w kucyki pony u chłopaka nie jest niczym wyjątkowym), brudne jak cholera, niekiedy połatane, długie pokołtunione rozpuszczone włosy i czyste niewinne spojrzenia. To nie tak, że my, rodzice, robimy cokolwiek żeby nasze dzieci wyglądały podobnie. Po prostu nic nie robimy a to się jakoś tak dzieje że upodobniają się do siebie.
Patrzenie na szczęśliwe dzieci staje się moim nałogiem. Im bardziej w to wsiąkam, tym bardziej chcę wsiąkać dalej. Nie widzę już innej drogi dla naszej rodziny. Pociąg w jedną stronę. I serce rośnie, jak widzę, że jest w nim tych pokołtunionych dzieci coraz więcej.
Unschooling w praktyce
Już dawno nie głosiłam żadnych (anty)edukacyjnych herezji. To dlatego, że bobas tymczasowo zdominował tematykę. Dzisiaj jednak dosyć mocno o tym myślałam- o nauce, szkole, przedmiotach szkolnych… Trudno tak zupełnie odciąć się od tego typu rozważań. Nasza kultura wciąż mocno (i pewnie jeszcze długo to potrwa) osadzona w logosie… Słowo pisane (najlepiej przez wykształconego mężczyznę!) i jego znajomość to podstawa wartości ludzkiej jednostki. ,,Na początku było słowo”… A może nie? Może na początku właśnie było to ,,podrzędne” słowu ciało, uczucie, bliskość?
Wszystko w co wierzę mówi mi, że tak.
W pewne rzeczy natomiast nie wierzę.
Nie wierzę, że naukę życia warto zaczynać od znajomości liter i cyfr. Dziecko komunikuje się z nami jeszcze zanim się urodzi. Potem jego znaki są bardzo czytelne, bardzo też wyraźne i niecierpliwe w oczekiwaniu na odpowiedź. Jak zatem możemy ośmielać się na twierdzenie, że dziecko należy ,,uczyć” komunikacji? Poprzez zmuszanie go do rozumienia słowa pisanego zanim jego umysł jest na to naturalnie gotowy? A kiedy jest?- ktoś zapyta. No wtedy, kiedy…. jest. Jeśli dziecko czyta i pisze w wieku 4 lat, to znaczy że wtedy właśnie. Ale inne dziecko może dorosnąć do tej rewolucji w wieku lat 10 i nie widzę w tym najmniejszego problemu. Problem widzę jedynie w tym, że ktoś sobie ubzdurał, że wszystkie dzieci powinny uczyć się czytania i pisania w jakimś uśrednionym tempie w uśrednionym wieku na tych samych materiałach. To jakby wiąć wszystkie dziesięciomiesięczniaki i zmuszać je wszystkie razem do nauki chodzenia z użyciem jakichś przyrządów. A o tych, którym by to ,,nie szło”, mówić, że coś z nimi nie tak.
Nie wierzę, że ,,akademickość” z jaką traktujemy nasze dzieci w szkołach w jakikolwiek sposób jest w mocy przyczynić się do ich lepszej przyszłości, cokolwiek przez nią rozumiemy.
Nie wierzę, że wiedza jest ważniejsza niż dobrostan emocjonalny. Nigdy w to nie wierzyłam. Aktualnie, wychowując trójkę dzieci, realizuję to, w co wierzyłam jako dziecko, nastolatka i młoda mama. Jestem zwyczajnie do znudzenia konsekwentna w swoich przekonaniach. Teraz po prostu mam więcej odwagi o tym głośno mówić, pisać i bez poczucia winy rozmawiać.
Nie wierzę, że dzieci potrzebują czegokolwiek innego, niż miłość i wolność w eksplorowaniu świata. Otoczone miłością nie są narażone na ryzyko związane z wolnością.Z miłości wynikają też wszelkie funkcje opiekuńcze a co za tym idzie- zdrowie. Nie ma dla mnie nic ważniejszego niż zdrowie moich dzieci, w ujęciu holistycznym oczywiście.
Czasami czuję się przytłoczona. Ostatnio miałam wrażenie, że to po prostu nie może działać. Dzieci interesują się jakimś tematem… Drążą, pytają. Ja po nocach szukam odpowiedzi. Dokształcam się. Planuję wycieczki, kupuję książki… A one po kilku dniach zdają się nic nie pamiętać, nie wiedzą o czym mówię… Zastanawiam się wtedy: po co to wszystko? Czy oni mnie nie szanują? Pytały o to, co to znaczy wierzyć w Boga i dlaczego Bóg dla każdego może oznaczać co innego. Przerabiamy zatem religie świata…. Czytam im o nich codziennie na ICH prośbę! Zaczynam wiedzieć o tych religiach wszystko….. A oni nadal nie widzą różnicy między Mahometem a Marcinem Lutrem… I na wieść o tym, że Muzułmanie nie jedzą wieprzowiny, zaczynają wywód pozornie zupełnie nie powiązany z tematem…. O parówkach… BOŻE zmiłuj się.
Ale czy to właśnie o to nie chodzi?
Żeby zapewnić? Udostępnić, pokazać, rozłożyć, zawołać- a one już same wybiorą co z tym zrobić?
Jak w metodzie BLW- oferuję…. A czy weźmie, czy zje, czy połknie, czy tylko powącha, przeżuje, wypluje albo i nawet na frykasy nie spojrzy- to już jego WYBÓR…. Jego ciało wie, czy w danej chwili kiwi albo brokuł to dobry pomysł… Czy może lepiej właśnie teraz ukraść kawałek pizzy z talerza siostry… WIE.
Tak samo wierze, że ich mózgi WIEDZĄ, co jest dla nich przydatne, co okaże się inspirujące, rozwijające… I biorą tylko to co chcą z tego, co udostępnię. A jeśli nic im z tego nie pasuje, sięgną dalej… Wezmą to, co uważałam, że może nie dla nich. Bo WIEDZĄ lepiej.
