Jutro ma zostać dostarczony nasz bell tent. Dotarły już śpiwory w których można spać nawet w silne mrozy… Nie wiem po co one nam w sumie. Baliśmy się, że zmarzniemy I teraz nie zmarzniemy. Temperatura na obszarze gdzie zamieszkamy w zasadzie nigdy nie spada poniżej zera.

Ludzie masowo nas wspierają i to jest wspaniałe. Obcy dorzucają grosiki małe i większe do naszej zbiórki. Przyjaciele interesują się, czego nam potrzeba. Deklarują plany odwiedzin. Wszystko idzie gładko. To nasz ostatni miesiąc w Londynie. Czuję ogromną ekscytację. Trochę jak przed porodem. Czuję mocno, że wiem, co robię i że to jest dobre. Jednocześnie do głosu dochodzą także obawy przed czymś nowym, nieznanym.

Dużo ostatnio czytam o potrzebie kontaktu człowieka z naturą i cieszę się, że to akurat będzie ogarnięte na bank. Nie da się chyba być bliżej niż mieszkając okrągły rok w namiocie. Być blisko nieba, ziemi, pogody i życia. Słyszeć, czuć, widzieć. Zawsze mnie mierziło, że dwulatek zna żyrafę i lwa a nie ma pojęcia, co mieszka pod kamieniem w parku. Że ekolodzy grzmią (jak najbardziej słusznie) o wymieraniu ekosystemów na innym kontynencie a tymczasem dzieci z ulicy obok nie mają dostępu do trawy bo ostatnie jej źdźbło umarło pod łopatą buldożera zrównującego teren pod kolejny sklep.

Cholercia, chcę słyszeć własne dzieci idąc z nimi na spacer. Póki co nie słyszę, bo obok jest ulica.

Ostatnio odzywają się głosy broniące dostępu dzieciaków do gierek na telefonie i innych. Że nie powinno się im tego limitować, bo to właściwie jedyna ich okazja do wykazania się, eksplorowania, tworzenia. Unchoolersi przyklaskują… Ja się z tym zgadzam. Ale nie ma we mnie zgody na to, żeby tak zostało. Jeśli dorastający chłopiec znajduje rzeczywistość wirtualną bardziej interesującą i atrakcyjną niż świat wokół niego, bo w tej pierwszej może przeżywać przygody to coś jest ewidentnie nie tak. Something is wrong. I nie wolno nad tym kiwać głową ze zrozumieniem tylko zakasać rękawy i zrobić wszystko co się da, aby to zmienić. Niech budują, znajdują, szukają, niech są ważni i niech to, co robią, jest ważne. To, dokładnie to chcemy zapewnić dzieciom. Wierzymy głęboko, że jeśli dziecko czuje, że ma wpływ na to, co się wokół niego i z nim dzieje, to nic innego nie potrzebuje aby później stać się stabilnym dorosłym. Żadna szkoła mu wtedy nie będzie potrzebna. Nie pójdzie w drogę z ciężkim bagażem nieokreślonej tęsknoty za czymś jeszcze bardziej nieokreślonym.

Dzieciom trzeba oddać zagrabioną wolność, dostęp do przyrody, decyzyjność. Nie tylko w teorii, nie na Instagramie. O, wzięło liść do ręki, super, jest fotka otagowana jako #naturalchildhood albo #wildkids. Wild kids wracają do domu i zapadają się w czterościanowy, plastikowo- krzemowy bezmiar niczego. Aż do następnego spaceru po parku w weekend, oczywiście pod ścisłą kuratelą dorosłych i po wyznaczonych ścieżkach. Nie mówię, że u nas było aż tak źle. Ale mogłoby być, bo owszem, dochodziło do sytuacji, że ekran wygrywał z zabawą na dworze a na liście najważniejszych problemów był tymczasowy brak internetu albo zawieszanie się tabletu. Może ktoś powie OK…I co z tego…Takie czasy. Niestety nie umiem się z tym zgodzić. Ludzkie ciało, zarówno fizyczne, emocjonalne jak i duchowe nie zmieniło się od początków istnienia człowieka na tym świecie. Mamy identyczne potrzeby co 250 tysięcy lat temu. Dziecko rodzi się w centrum Londynu i nie wie, że nie jest w jaskini w Afryce. Potem mniej lub bardziej boleśnie się o tym przekonuje ale jego paląca potrzeba ruchu, aktywnego uczestniczenia w świecie i bliskości z innymi istotami pozostaje… Niezaspokojona nadal tam jest…Tylko cicho. Ujawnia się najczęściej w postaci chorób, fizycznych i psychicznych. Nie potrafią po prostu przejść obok obecnej wiedzy naukowej która dokładnie to samo mówi i chociaż przedziera się do mainstreamu, wciąż traktowana jest jak biadolenie hipisów.

No więc jedziemy, bo biadolenia mamy serdecznie dosyć.

Osiągnęliśmy już prawie nasz cel na zbiórce i jestem spokojna. Zakupiliśmy już kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Zbiórka trwa do jakiegoś tam października i można przekroczyć target. Jeśli ktoś ma ochotę jeszcze nas troszkę wesprzeć, to z całego serca proszę o to tutaj.

Wciąż też poszukujemy osób które chciałyby przyjechać i dotrzymać nam tam towarzystwa. Więc jeśli ktoś nie ma planów na zimę a ma ochotę popatrzeć na swoje dzieci na wolnym bezpiecznym wybiegu, to zapraszam