Blog ten jest historią mojego względnie świadomego macierzyństwa. Tzn. jestem świadoma nie tylko faktu, że mam dzieci (to i tak dobrze), ale że pewne działania mogą przyczynić się do tego czy owego. A inne wręcz przeciwnie. Proszę nie bulwersować się, że tyle tu o dzieciach i obruszać się z powodu monotematyczności, konwencja ta jest absolutnie celowa i służy głównie mnie. Zapraszam!
O odwadze
Napisz odpowiedź
Muszę przyznać, że nieraz usłyszałam od kogoś, że podziwia mnie za odwagę. Odnosiło się to do rozmaitych kwestii: edukacji domowej, niechodzenia do lekarzy (żadne z dzieci nie było od ponad sześciu lat, z wyjątkiem Guciutkowego zabiegu… żadne przez cały ten okres nie dostało żadnego leku…. kilka razy paracetamol na silny ból głowy Feliksika…. i też jest to droga, przyznać muszę, i to jest temat na osobny wpis), porodu, wyboru ścieżki zawodowej, podróżowania i odwiedzania ,,obcych ludzi”, karmienia piersią dzieciaka w wieku przedszkolnym w każdym możliwym publicznym miejscu, ogolenia głowy na łyso, używania pieluszek wielorazowych, stosownia naturalnej higieny niemowląt, pozwalania dzieciom na łażenie w samorobnych ciuchach i dwóch różnych skarpetach itd, itp. Powody mnożą się każdego dnia!
I czuję się z tymi wyznaniami nieswojo, bo ja narawdę nie widzę powiązania między tymi wyborami a odwagą. Tymbardziej, że ja w głębi serca uważam się (i nawet wyznając to, czuję dziwne nieprzyjemne mrowienie) za osobę pełną lęku.
Boję się czegoś bez przerwy.
Boję się chemikaliów, braku kontroli, uwiązania, traum w sobie i w innych, boję się, że moje dzieci ktoś skrzywdzi, boję się uzależnień i zatrutego powietrza, boję się zdewastowanego środowiska naturalnego i braku ciepła między ludźmi. Boję się skutków ubocznych wszechobecności antybiotyków i hormonów, boję się utraty wiary w siebie u moich dzieci jak również tego, że wyrobią sobie odruch obawy przed oceną. Boję się, że któreś z moich dzieci na jakimkolwiek etapie pomyśli, że jest samo i otacza je bezdenna przepaść samotności i braku wsparcia. Boję się ocieplenia klimatu. Boję się depresji, bezradności, bezduszności porodów szpitalnych, bezrefleksyjnej przemocy, dyskryminacji, patriarchatu, usprawiedliwania bestialstw religią, konsumpcjonizmu, marnotrawstwa, ludzi którzy wyładowują złość i urazy na słabszych, niesprawiedliwości, miliarda rzeczy.
Przeczytałam jednak już jakiś czas temu, że życiem każdego człowieka kierują dwa motywatory: miłość i strach. Mając to na względzie, staram się po prostu, by ten strach jaki w sobie mam, nie dominował i równoważę go miłością, gdy tylko mam czas na zrobienie chociaż maleńkiego bilansu. I wtedy podejmowanie decyzji zdaje się jakoś prostsze.
Guciutek ukochał chłopca
Bardzo bym chciała częściej pisać, bo dużo pięknych rzeczy dzieje się w naszym życiu. Dzieje się też trochę trudnych i o nich też bym chciała pisać, ale trywialnie nie mam kiedy. Zrobię więc szybki update: tak, byliśmy we Walii, i na Majorce, i wszędzie było cudownie, poznaliśmy wspaniałych ludzi i zobaczyliśmy przepiękne miejsca. Jak tylko zamajaczy nam możliwość przeprowadzki w którekolwiek z tych miejsc, zrobimy to bez wahania, ale jeszcze chcemy zobaczyć jedną miejscówkę w południowej Hiszpanii. Co będzie to będzie, póki co myślami jestem przy jednej bliskiej mi Osóbce w Polsce i wiem, że i tam będę musiała zabawić dłużej bo niebawem zostanę po raz kolejny ciocią (proszę nie snuć domysłów kto to, bo i tak nie zgadniecie). Ale też inna bliska mi Osoba zostanie Mamą wkrótce w Londynie i też nie może mnie to ominąć, więc…. Więc trudno coś zaplanować 
Dziś miałam pracować, ale wyjątkowo trafił się wolny dzień i zupełnie spontanicznie pojechałam z dzieciakami na pół dnia na fajowy plac zabaw. Dzieciaki latały ze znajomymi, Guciutek nawiązywał kontakty z innymi toddlerami, ja trochę się opalałam a trochę śledziłam poczyniania starszaków usiłujących sprzedawać bukieciki parkowych kwiatków obcym ludziom w celu zakupienia lodów w kawiarni…
Jak wspomniałam, Guciutek nie stronił od rówieśników. Jeden z nich, słodki maluch, na oko nieco ponad dwuletni, wykazywał cechy dość intensywnej osobowości z tendencją do ustawiania innych. Niestety natrafił na Guciutka o podobnych predyspozycjach. Tamten był dośc nabuzowany, kątem oka dojrzałam że jego mama zajmowała się malutkim niemowlęciem (od razu przypomniało mi się jak trudno w tym wieku Felkowi było być bratem…Ech….) i wszystko mi się rozjaśniło. Daleko mi do matki- helikoptera więc z bezpiecznej odległości obserwowałam interakcje kurdupli. W pewnej chwili Gucio wydarł się na nowego kolegę najstraszniejszym rykiem lwa (co jest oznaką ostatecznej irytacji i finalnym ostrzeżeniem) na co tamten zareagował zwinięciem rączuś w piąstki i natarciem na moje dziecię. Ono zaś… Odsunęło się. Wyciągnęło ramionka. Delikatnie ale stanowczo przytuliło zszokowanego malca. Mnie zatkało. Trwali tak kilka sekund. Dwa dwulatki ukochujące się z najczystszą ludzką miłością, empatią jak stąd do księżyca. Ja łzy w oczach. Guciutek zawołał patrząc na mnie: ,,Ukochałem chłopca!” i na tym ich ,,walka” się skończyła.
Nadal jak o tym myślę, to serce mi się topi. To ma taki wielki sens. To wszystko co się dzieje. Nasze mądre dzieci i mądre dzieci, których jest coraz więcej na tym świecie.
Mentorka Maria Block do usług :)
Piszę bo pragnę się pochwalić czymś, co jest dla mnie niesłychanie ważne!
Od dzisiaj oficjalnie jestem Mentorką dla organizacji Doula UK co oznacza, że będę wspierać świeżoupieczone doule na drodze osiągania zawodowego doświadczenia. Mentorka towarzyszy swoim podopiecznym przez pierwsze cztery porody. Ja też taką mentorkę miałam gdyż jest to warunek konieczny do przystąpienia i pozostania w szeregach Doula UK.
Pamiętam jedno z pierwszych doulowych meetingów (kiedyś chodziłam na wszystkie o których wiedziałam…), gdzie przedstawiono nową mentorkę. Bardzo różniła się od wszystkich z jakimi miałam wcześniej do czynienia. Przede wszystkim była od nich młodsza (wyglądała na maks. 37 lat) a jej karnacja zdradzała pochodzenie inne niż rdzennie brytyjskie. Patrząc na nią czułam mieszankę podziwu i zazdrości; pamiętam też myśl, że mnie to może i czeka za 20 lat. Wtedy to ho ho, byłam przeszczęśliwa jak mnie ktoś wziął na poród za darmo
Tak, jak kiedyś planowałam orientować się w swojej doulowej pracy na Polki (nadal stanowią one ponad połowę moich klientek z czego niezmiernie się cieszę!) tak teraz mam nadzieję mentorować głównie polskim doulom. Dziewczyny, róbcie kursy… I wspierajmy się nawzajem. Jesteście potrzebne! Będziecie miały klientki!!!! Wierzcie w siebie i w misję jaką mamy… Doula to najpotrzebniejszy zawód świata. Ktoś ostatnio powiedział, że to doule przyczynią się do pokoju na świecie i mój Boże, jak ja w to wierzę. Dla zachęty dodam, że nie musicie być w Londynie, bo mentoringiem można obejmować także na odległość, ,,spotykając się” przez telefon albo skypa.
No więc… Do usłyszenia kochane!
